წარკვეთილი სასო

,,ყურებში მატარებლის ბორბლების მონოტონური გრიალი ისმის...
სხეულის ყველა უჯრედი ერთიანად ამუშავდა,თითქოს ვიშლები უჯრედებად......
სისხლი მოვარდნილი მეწყერივით წამლეკავს მგონია...
მოდუნებული ხელები უმწეოდ ჩამომეყარა...
რა ცოტა კმარა თურმე ადამიანი ცოცხალ გვამად რომ იქცეს...
და ცახცახი,სიცივის შეგრძნება მოედო მთლიან არსებაც...
თითქოს სულიც აცახცახდა...
დავიჯერო მოვკვდი?არადა ფანჯარაში შემოსულ მზის შუქს ვხედავ ჯერ...
ყველაფერი დასრულდა...ორმა სიტყვამ მომკლა...
,,მორჩა კინო,წაით ახლა სახლში''
არადა ანშლაგს ველოდი...
ცარიელ დარბაზს აღარავინ შეავსებს ალბათ...
აღარასოდეს... ''