როცა გამიუჩინარდი

,,კვლავ შევეჩეხე ატირებული მიმოზების სურნელს.ადრე გაზაფხული დგას და მინდა არ მინდა მეგრძნობინება ეს სიცოცლის დაბადება.

ზამთრის მერე კანონზომიერად გაზაფხული მოდის,ჰოდა გადავწყვიტე უშენოდ დავხვდე ამ გაზაფხულს...

რატო მეუბნები რომ არაფერს აზრი არ აქვს?იმიტომ რომ არ გსურს...იმიტომ რომ სხვა გსურს... ალბათ...

ჰოდა მე გტოვებ შენ, ,,როგორც ღვთაებრივს და მაღალს...'' ჩემთვის ასერიგად მიუწვდომეს...თუმცა თითსაც არ გავანძრებ ამ სიმაღლის მისაღწევად...

წადი,მე შენ გაგიშვი ჩემივე ნებით... უამრავჯერ... მაგრამ მაინც შენთან ვარ...რა გიდა საბოლოოდ ვერ ვხვდები...ან გამიშვი ან ...

მაგრამ არაფერი...იმის აღიარებაც კი არ მინდა,რომ რამეს იმედი მაქვს...არაფრის ჩემო კარგო,არაფრის იმედი არ მაქვს...წადი...გთხოვ...'''
27 Mar 2009


ეს ადრე დამიწერია როცა ალბათ დამეკარგე და აღარ წერდი ხოლმე იმ თემაში...რა რეალურად განვიცდი ისევ თითოეულ სიტყვას,რაც იმ თემაში მიწერია სიხარულო,მაშინაც როგორ მიყვარდი...ახლაც...არა ახლა უფრო მიყვარხარ...


http://forum.ge/?f=20&showtopic=33942371&st=465