წუხელის როგორ ერთად ვიყავით... ერთმანეთის კანში ჩამძვრალი,ერთმანეთს შეხორცებული...სისხლიც კი საზიარო კაპილარებით გვეწოდებოდა...თავსხმა წვიმაში ვიდექით ორივე და ერთად ვტიროდით...
მიუხედავად ყველაფრისა,მიუხედავად ასეულობოთ მილიონი სანტიმეტრისა რაც ერთმანეთს გვაშორებს რეალურად,მე მაინც შენში ვარ და შენ ჩემში.იცი,როგორ მიჭირს ახლა?ვერ წარმოიდგენ რას განვიცდი...ჩემს გონებაში უამრავი ჭინკა ირევა ახლა და ერთმანეთს სულ თავ-პირს ალეწავენ...მკაწრავენ ტვინში,მკბენენ,ნაცრისფერ უჯრედებს სათითაოდ ჰაერში ფანტავენ......ორი გზის გასაყარზე ვდგავარ და არ ვიცი რომელს დავადგე.ერთს --- თეთრი გვირილებით და ვარდისფერი ატმის ხეებით გადაპენტილ მწვანე მინდვრისკენ მიმავალს თუ მეორეს --- გამჭვირვალე,უფერული მცენარეებით დაფარული უმეტყველო ველისკენ მიმავალს...არადა მხოლოდ ის მინდორი მეოცნებება აგერ უკვე რა ხანია...ცხოვრების დამპალი,მოწამლული,გახრწნილი ლეშის სუნით გაჟრენთილი ჰაერი კი უჩინარი საცეცებით მეკიდება,წებოვან კლანჭებს მჭიდებს და უფერული ველისკენ მიმათრევს...მე იქ მინდა ლურჯი ცით გადახურულ მწვანე მინდორზე...ფრჩხილებით ვეჭიდები მიწას,ხეებს,ბალახებს,ქვებს...ყველაფერს რაც კი მომხვდება ხელში...ვცდილობ არ გამიტაცოს ცხოვრების აყროლებულმა ნესტიანმა,ავადმყოფმა ჰაერმა უფერული მინდვრისკენ...მაგრამ ვხვდები რომ ძალა აღარ მყოფნის...მიშველე რამე...იქეცი ჩემს საყრდენად.იქეცი ჩემს ხელმოსაჭიდად,რომ მოგენდო შენ და აგეკრა,როგორც სანდო საფეხურს...რომ ვერ გამიტაცოს ლორწოიანმა,გახრწნილი ჩონჩხის საცეცებმა იქ სადც ასე ძალიან სურს ცხოვრებას რომ გამათრიოს...არ მინდა ინგლისში...შენთან მინდა ნეპალში,ტიბეტში,ალჟირში,მოზამბიკში,ზიმბაბვეში,პეკინში,ახალ ზელანდიაში...ყველგან...ოღონდ შენთან...
0 comments:
Post a Comment