ლექსი

,,საოცარია იმის შეგრძნება როცა ყვავილებს დასტოვებს ქარი...

საოცარია ის სიმარტოვე,როდესაც სახლში არავისნ არი...

მე ალბათ ისევ ქუჩას დავივლი,შემოღამდება კვლავ შენს ლოდინში,

,,ქუცაში ავი დაჰქროდა ქარი'' და ეს სიტყვები მახრჩობდა ლამის...

წვიმიან ასფალტს ფეხისგულებით ვეკრობი,როგორც სანუკვარ მკლავებს... მე განვისვენებ ედემის ბაღში,მაგრამ ამ ედემს ვერ ვითავისებ.

შიშველი კანით და თხელი კაბით,მე კვლავ დავტოვებ ამ ტყის ნაპირებს...

მე მინდა ერთელ,მხოლოდ ამ ერთხელ,თუნდაც ბოლოჯერ შეგიგრძნო ღამით...

ფანჯრებზე ელავს ელექტრონები და ჩემს ბნელ სულში ისევე ჯინჯლავს...

ზამთრის სუსხივით მომინდი ახლა და გელოდები,გიჯმაჯს და რიჯრაჯს.

,,მე არ ვწერ ლექსებს ლექი თვითონ მწერს'',მწერს და მკითხულობს ავად და კარგად,

ჩამოხეული შპალ'ერები ისევ სისხლიან ნაკვალევს ქარგავს...

უამრავ სახეს მინაზე აკრულს,გაოცებული პირსახეებითვხედავ...

ჩემი გიჟური გადასახედით მათ ფარულ ცინიზმს ვერ ვგრძნობ,ვერ ვხედვ...

დაე,იცინონ,დამცინონ თუნდაც,მზად ვარ მათ თვალში ვიყო კლოუნი,

ოღონდაც მომცა ნიჭი გაქრობის და თოკზე გავლის მქნა ვირტუოზი.

შენ ხარ იქ---დაბლა,

მხედავ მე---ცაში,

და გიტოკდება სახეზე ნაკვთი,

აჰ,შეგეშინდა ჩემი დაკარგვის?

თუ მხოლოდ დარდი მოგაწვა ცოდვის?!

,,მე არ ვწერ ლექსებს,ლექსი თვითონ მწერს''

მწერს და მკითხულობს ავბედით კარგად,

მე ამ ლექსებში ვიპოვე --- ვინ ვარ

და ამ ლექსებით სიცოცხლეს ვკარგავ... ''

რა რიცხვია დღეს? ხო 29.03.2009