ლექსი

გულის სიამეს,მინიჭებულს იოლი ხერხით
არ ვთვლი მიღწევად!
მე მირჩევნია უფსკრულზე ვიდგე
და შიშით ვკრთოდე,
თუ ერთი კენჭი ჩავარდება
თან ჩამიყოლებს...
ეს ერთი კენჭი განგისაზღვრავს მყოფად სიცოცხლეს.
გამიგონია,ტკბილიაო სიმწრის ამბორი,
ცრემლით და სისხლით ნაპოვარი სულ სხვა მადლია;
ხოხვით და თხოვნით მირებულ ვარდს,
მირჩევვნის თავად კლდეზეც და ღრეშიც
დასისხლული ხელით მოვპოტნი...
არ მინდა,არა მოწყალება,
არც სიბრალული,
გთხოვთ ხელს ნუ ახლებთ სულის სიმებს
გულში მიმალულთ,
საბედნიეროდ მეც მიბოძა ღმერთმა სიმები,
საუბედუროდ ჟამსა მსვრელსა შთაინთქა ფარულ...


2004.08.