,,მიუხედავად ყველაფრისა,მაინც ღირს სიცოცხლე.
კი,ამაში დღითიდღე ვრწმუნდები.
მე დიდი ხანია დამეკარგა ის ფრინველი,რომელიც ერთხელ მეზმანა.მაგარამ ამ ჩიტის გალია დამრჩა საკუთრად.
გუშინ მეუბნებოდი შენ,თუ რა უმადური ფრინველია მერცხალი,სანამ თბილადაა შენთანაა,შეცივდება და მიდისო.ჩემს პასუხზე --- მასე სულ ცივა-მეთქი,შენ მომიგე---დათბება,სულ ასე ხომ არ იქნებაო.მაგრამ არ დათბება...საკმაოდ თბილოდა,როცა გაფრინდა...მეტიც,ცხელოდა.
საით მიფრინავენ,ან რად მიფრინავენ?რატომ არ რჩებიან სამუდამოდ ჩვენში,თუ მოფრენა გადაწყვიტეს?!ამას ვერ გაეცემა პასუხი და იმიტომაცაა ალბათ ასე იდუმალი ყოველივე მასთან არსებული.
შენ ვერ გაიგებ მე ამ სიტყვებით რის თქმას ვცდილობ.ბრმა ხარ და ყრუ.მაგრამ არ მწყდება გული არაფერზე.არ ვარ გულნაკლული,თუ რატომ არაა ისე,როგორც მე მინდოდა...რას გწერ საერთოდ?!მაგრამ ვიცი,რომ წაიკითხავ.თუმცა ვერაფერს მიხვდები...მე შევძელი ის,რასაც ალბათ ერთეულები თუ შეძლებენ...და არ გეტყვი თუ რა არის ეს...მაინც ვრ გაიგებ და იმიტომ...უბრალოდ...მე გწერ...ერთხელ გითხარი,შენს თავს ვერავინ ვეღარ წამართმევს მეთქი,არ ვიცი გახსოვს თუ არა.მაგარამ ასეა ახლაც.ისევ ისეთი ვარ,როგორიც ვიყავი,ისევ ისე ვარ და ასე ვიქნები მუდამ,მაგრამ უშენოდ და ამაზე არ ვდარდობ...წადი იმ შენს ტიბეტში და სულ ნუ დაბრუნდები უკან...იქ არის შენი ადგილი... იქ ჰპოვებ შვებას ვიცი,მინდა რომ წახვიდე და დამშვიდებული იყო.მტკივა,მასე რომ ხარ... გაუცხოებული ამ ქვყანასთან,ადამიანებთან...მარტო რომ ხარ განვიცდი...მინდა რომ იქ იყო,სადაც მშვიდად იქნები.უგრძნობი ხარ და ცივი.და სწორედ მასეთი მომწონხარ.მიუხედავად იმისა,რომ ყოველგვარი ინტერესი დავკარგე შენს მიმართ.ცხოვრება შეიძლება ილუზიების გარეშეც.თუნდაც წარმოსახვის დონეზე არსებული სილუეტის კვალდაკვალ.ვიცი,ფეხარეული მომყვები,მაგრამ მაინც გამომყვები...არა შენ არა,ნუ გეშინია,შენზე არ ვამბობ...შენი აჩრდილი მყავს მხედველობაში...
შენი გამოყოლა არც მინდა...რად მინდა?შენ სულ სხვა ხარ,ის კი სულ სხვაა,მე რომელიც შემიყვარდა...ჰოდა,გზამშვიდობისა.მე და აჩრდილი ერთად გავუდგებით გზას მოუსავლეთში...''
0 comments:
Post a Comment